Još od najranijih početaka elektronskih računara pojavila se potreba za obukom u metodima programiranja tih računara. Najpre je fokus bio na obuci matematičara i inženjera, koji su već umeli da koriste prve elektronske kalkulatore, budući da je u to vreme generalna upotreba računara bila produžetak upotrebe kalkulatora. Tako se računarska edukacija usmeravala na numeričke metode i na sposobnost da se rešenja izraze novim jezikom računara.

Glavni pomak u razvoju obrazovnog softvera desio se sredinom devedestih godina i bio je podstaknut razvojem računarskog hardvera uopšte. Tada počinje masovnije da se koristi multimedijalna grafika i zvuk u obrazovnim programima, a optički kompakt disk postaje najčešći način za distribuciju obrazovnog sadržaja. Širenjem Interneta sredinom devedesetih godina pojavili su se i novi metodi za isporuku obrazovnih sadržaja krajnjim korisnicima.

Danas pod pojmom obrazovni softver podrazumevamo gotove računarske programe koji se mogu koristiti u nastavi kao i programe koji pomažu i usmeravaju individualnu fazu učenja.